08
sie
2015

Rodzaje herbaty

Autor: Joasia  /   Kategoria: Encyklopedia   /   Brak komentarzy

Dziś kolejny artykuł poświęcony wiedzy o herbacie – tym razem o tym, jak możemy podzielić herbatę, nie tylko ze względu na proces jej obróbki. Każdy z tych rodzajów ma swój specyficzny charakter i z pewnością każdego warto, w miarę możliwości, choć raz w życiu spróbować.

Najbardziej klasyczny jest podział ze względu na proces produkcji i stopień utlenienia. W Polsce podział ten przekłada się na podział herbat według koloru ich liści, natomiast w Chinach poszczególne rodzaje rozróżnia się ze względu na kolor ich naparu. I tak wyróżniamy:

  • herbaty białe – których proces produkcji sprowadza się tylko do ich naturalnego suszenia, a następnie podgrzania; w ich produkcji nie stosuje się żadnych zabiegów typu zwijanie czy rolowanie, a susz składa się zazwyczaj z delikatnych pączków i młodych pierwszych listków z licznymi białymi włoskami; po zaparzeniu dają napar o słomkowej barwie i łagodnym aromacie; ewentualne utlenienie może wynikać z wzajemnego pocierania listków podczas transportu;
  • herbaty zielone – ten rodzaj herbaty również nie jest poddawany specjalnej fermentacji, natomiast różni się ona od białej metodą przetwarzania i gradacją liści; zebrane liście są poddawane obróbce cieplnej – i tutaj w Chinach wykorzystuje się do tego prażenie w żeliwnych naczyniach, natomiast w Japonii parę wodną; następnie liście są cięte, rolowane i zwijane; smak i kolor naparu zielonych herbat mogą być bardzo różne, w zależności od tego, jakie liście (starsze czy młodsze) zostały wykorzystane do jej wytworzenia, oraz jej pochodzenia;
  • herbaty żółte – to rzadko u nas spotykany rodzaj herbaty; liście są już częściowo utlenione; do jej produkcji wykorzystuje się młode listki wraz z pączkami; jej bursztynowy napar jest subtelny w smaku;
  • herbaty Oolong (nazywane też turkusowymi i zaliczane do herbat czerwonych) – to obszerna grupa herbat półfermentowanych różniących się między sobą stopniem oksydacji; całe liście są zwijane w kulki, które po zaparzeniu pięknie się rozwijają; ich smak jest różnorodny, w zależności od stopnia utlenienia; mniej fermentowane swoim smakiem przypominają herbaty zielone, natomiast silniej – są łagodniejsze i bardziej przypominają delikatne herbaty czarne;
  • herbaty Pu Erh (zwane też czerwonymi) – wytwarzane z mięsistych liści krzewu herbacianego; w tradycyjnej metodzie wytwarzania po fermentacji, herbaty te poddaje się procesowi leżakowania w specjalnych warunkach przez kilka lat; rosnący popyt na te herbaty spowodował jednak powstanie metody wo dui, dzięki której już w ciągu pół roku możemy uzyskać Pu Erh’a o właściwościach podobnych do tego wytwarzanego metodą tradycyjną; ich napar jest ciemny, brunatny, a aromat intensywny i ziemisty; produkowane są głównie w prowincji Yunnan w Chinach;
  • herbaty czarne – poddawane są tzw. pełnej fermentacji, trwającej kilka godzin; ta grupa herbat jest wyjątkowo zróżnicowana pod względem smaku i aromatu, co opiszę w dalszej części artykułu; przy herbatach czarnych stosuje się również ich podział, ze względu na gradację liści;

Kolejnym podziałem, który możemy stosować, jest podział ze względu na pochodzenie herbaty. Należy jednak pamiętać, że na smak herbaty ma wpływ nie tylko położenie geograficzne upraw, ale także warunki pogodowe panujące w danym roku. Dlatego też ta sama herbata, mimo iż będzie pochodzić z dokładnie tego samego miejsca, w każdym roku może smakować zupełnie inaczej.

 

teafieldRegiony upraw:

  • Indie – w Indiach herbaty produkowane są głównie w regionach Assam, Darjeeling i Madras. Produkowane są tam herbaty czarne, które znacznie się od siebie różnią. Herbaty pochodzące z regionu Assam są aromatyczne, dają ciemnobordowy napar o słodowej nucie. W tym regionie uprawiana jest głównie odmiana Camellia assamica, o dużych liściach z włoskami na spodniej stronie blaszki. Plantacje Darjeeling znajdują się w obrębie regionu Bengal Zachodni, przy granicy z Nepalem. Uprawiane są tam krzewy Cammelli sinensis. Wysokogórski klimat Himalajów nadaje niepowtarzalny aromat herbatom uprawianym w tym regionie. Ich charakter zależy od czasu zbioru – wyróżnia się tu zbiór wiosenny – tzw. first flush (FF), drugi – letni, zwany second flash (SF), oraz trzeci – autumnals. Najdrogocenniejsze herbaty z tego regionu to tzw. herbaty lotnicze – nazywane tak od sposobu ich transportu. Są one zbierane od końca lutego do połowy kwietnia. Cechuje je kwiecistość, a także wyjątkowy aromat, określany przez smakoszy jako nuta muszkatelu. W rejonie Madras również uprawia się odmianę assamską. Różni się ona jednak od tej uprawianej w regionie Assam. Cechuje ją bowiem deliktność i garbnikowość, brak w niej natomiast intensywnej goryczki i cierpkości.
  • Chiny – w ojczyznie herbaty produkuje się wszystkie jej gatunki – białe, zielone, żółte, czerwone i czarne, jednak herbaty czarne produkowane są tu głównie na eksport. Charakteryzują się one lekko poddymionym smakiem, bez wyraznej cierpkości. Natomiast produkowane  tutaj herbaty zielone są zróżnicowane – można tu spotkać takie gatunki, jak Snow Buds, Yunnan, Gunpowder, Chun Mee, Lung Ching, ale także uprawiane w Japonii – Bancha i Sencha. Fill-Cups2
  • Ceylon (Sri Lanka) – klimat panujący na tej wyspie sprawia, że krzewy herbaciane wzrastają tu przez cały rok. Liście herbat cejlońskich są zazwyczaj długie i mocno zwinięte, o ciemnej barwie z lekkim odcieniem granatu. Daję one bordowo-bursztynowy napar, o świeżym. korzenno-ziołowym aromacie z mocną cierpkością i goryczką.
  • Japonia – mówi się, że herbata w Japonii ma kolor zielony – wynika to z tego, iż Japończycy produkują tylko herbatę zieloną i to nie stosując do niej żadnych dodatków. Wyjątek stanowi tutaj Japan Genmaicha – zielona herbata z prażonym ryżem. Poza tym liście herbat poddawane są parowaniu, które nadaje im połysk, pozwala zachować bogactwo witamin i niską zawartość teiny. Znane są ze swej delikatności i orzezwiającego smaku.
  • Afryka – herbata tutaj produkowana jest głównie w Kenii, w mniejszym stopniu w Ruandzie i Tanzanii. Plantacje herbaciane są położone w górskich regionach, co w połączeniu z wilgotnym powietrzem z nad Jeziora Wiktorii i częstymi opadami daje doskonałe warunki do wzrostu Camelii sinensis. Produkowane są tu herbaty czarne, swoim aromatem najbardziej przypominające herbaty cejlońskie, o długich, ciasno zwiniętych liściach, dających bursztynowy napar.
  • Nepal – mało u nas znane herbaty, uprawiane również w górach, dają napar o podobnych cechach do herbaty Darjeeling – łagodny, z winno-owocowym posmakiem i kwiatowym aromatem.

Oczywiście można stosować wiele innych podziałów herbaty – np. w zależności od tego, czy są to herbaty klasyczne, czy z jakimiś dodatkami. Ja jednak przedstawiłam dwa, moim zdaniem najistotniejsze, które mają znaczący wpływ na smak i aromat naparu.

 

 

Brak komentarzy